Pay it forward op de vroege zaterdagochtend

Misschien heb je de film ‘Pay it forward’ ook gezien. Iets voor een ander doen, zonder er iets voor terug te vragen. Het geeft een warm gevoel, een gevoel van samenzijn, van elkaar helpen. En of dat nu rond de kerst is of in de zomerperiode, het maakt geen verschil. Je hart volgen, er voor de ander zijn… iedere keer geeft het weer een bijzonder gevoel. Zo reed ik vanmorgen vroeg in de auto het dorp uit, op weg naar de supermarkt voor de weekboodschappen. Op de doorgaande weg zag ik ze lopen; twee jongens, beide met een koffer op wieltjes. Toen ik ze voorbij reed rekende in een kort moment, dat, als ze naar het station zouden gaan, ze nog vijfentwintig minuten te gaan hadden. Ik naderde een kruispunt en daar keerde ik de auto. En daar was het gevoel al, van binnen bij me voelde ik de warmte naar boven komen. Ik stopte ter hoogte van de jongens en vroeg of ze naar het station gingen. “We don’t speak dutch”, antwoordde de langste van de twee. In het Engels nodigde ik ze uit om in de auto te stappen en een lift aan te nemen. Ze keken elkaar aan en namen mijn aanbod met beide handen aan. Ik voelde me blij! De kleinste, een Chinese jongen, schoof met zijn koffertje op de achterbank en de langste van de twee, een Turkse jongen, schoof de koffer in de kleine achterbak en zakte vol ongeloof op de bijrijders stoel. Hij was verbaasd en kon er niet over uit dat er nog mensen zijn die dit zo maar aanboden. Zelf vond hij dat zijn generatie, hij was vijfentwintig jaar, niet meer zo begaan was met de ander. Ik protesteerde en zei dat zijn generatie juist zo ’samen’ was. Het was een kwestie van zelf open staan en zien wat er zou ontstaan. Zijn generatie had juist de hele wereld om te omarmen, ze waren grenzeloos, dankzij social media en internet. Hun dankbaarheid en verbazing bleef de hele rit duren. Twee studenten die op weg waren naar huis voor de feestdagen. De één naar China en de ander naar Turkije.

Op het station kreeg ik een warme oprechte knuffel van de lange jongen. “Pay it forward”, zei ik. “Het voelt mij ook goed jullie dit te mogen geven op de vroege ochtend. Besef hoe het voor jullie is en zie zelf ook wat je voor een ander kunt doen!” Twee blije koppies die enthousiast aan het knikken waren. Dat zouden ze zeker gaan doen! Toen ik de parkeerplaats af reed werd er driftig gezwaaid. Twee jongens onderweg naar hun thuis. Twee jongens die ik een fijne start van hun reis had kunnen bezorgen. Mijn hart jubelde op deze vroege zaterdagochtend, een grote glimlach op mijn gezicht. Een heerlijk gevoel, zomaar wat doen voor een ander!