En toen zei de uitgeverij Ja!

Hij was af; mijn boek. Een jaar over gedaan. Soms met wat maandjes ertussen. Er hadden wat vrienden en bekenden naar gekeken... 'redigeren', met een sjiek woord.
Ik had een uitgever uitgezocht. Op advies van een vriendin in het buitenland eentje die zowel als uitgever werkte en daarnaast aan POD (printing on demand) deed.
Mochten ze mijn boek dan niet uit willen geven, dan lagen de contacten er in ieder geval en kon ik overwegen om over te gaan op POD.
Alles klaar voor zover ik het in kaart had. En daar ging het naar de eerste uitgever. Spannend! Ik wist dat ik drie maanden zou moeten wachten op reactie. Dat is nu eenmaal zo binnen die uitgeverijen. Zoveel aanbod.

Een dag later kwam ik nog een uitgever tegen. Gespecialiseerd in spirituele boeken.
Kijk, laat daar mijn boek nu net over gaan! Ik spitte zijn site door en zag de diverse mogelijkheden die hij bood. Er ontstond een leuk mailcontact, door de vragen die ik hem stelde en die hij uitgebreid beantwoordde.
Geen twijfel meer mogelijk; mijn manuscript wilde ik ook naar hem sturen.
Vrijdags drukte ik op de knop van verzenden. Ik had geen idee hoe lang het bij hem zou gaan duren.

Maandagavond ploepte er een mailtje in mijn mailbox. Ik keek Paul aan en zei dat hij me mocht feliciteren; ik had een uitgever! Nog geen vier dagen nadat ik het manuscript verstuurd had, liet hij me al weten mijn uitgever te willen zijn! Ik stuiterde tegen het plafond en kon mijn geluk niet op! Zo snel, wie had dat gedacht!

Ik vroeg hem of hij het boek ook gelezen had. 'Natuurlijk heb ik het gelezen', was zijn antwoord. Hij vertelde me, dat hij, door het lezen van mijn boek, een drive had gekregen om zijn doelen te gaan realiseren. Dat hij ook door mocht naar de top, net als ik. Hij zou gaan doen wat hij al heel lang wilde; het opzetten van een opleiding vingerlezen.
Ik was trots en vereerd dat hij dankzij mijn boek die drive weer gevonden had.

En de trein ging van start. Vorige week heb ik de eerste voorbeelden voor de kaft gezien. Mooi, zeker. Eerst even wennen omdat ik een ander beeld in mijn hoofd had staan. Maar dit was wel strak en sober en wel precies waar het boek over gaat.
Ik was over een paar dingen nog niet tevreden. Daar gaan we nog op verder.
Wel heel apart de kaft van je eigen boek te zien. Met het boekje Kristal Momentjes het ik dat uiteraard ook zo gehad, maar het blijft geweldig!
En het afgelopen weekend was afzien: voor de aller allerlaatste keer het geheel redigeren. Alle leestekens, zinnetjes, woordjes... alles nalopen. Daarna de zinnen aan het eind van de regel tijdig laten stoppen of doorzetten naar de volgende regel. En als laatste de eerste pagina's met het logo van de uitgever, de copyrights en zo.

Gisteravond 22.00 uur ging het definitieve manuscript naar de uitgever toe. Geen aanpassingen nu meer. Ik ga er ook maar niet meer naar kijken. Ik had serieus vierkante ogen, was op-over-en-uit. Zo geconcentreerd gewerkt.
Vandaag heb ik de uitgever telefonisch gesproken. Wat dingen doorgesproken en een opstart maken voor het contract en het meedenken met de eventuele losse tekstjes die binnen in het boek komen. Zo veel te doen, voor er daadwerkelijk een boek af is.

Voor mij zit het er nu even op. Voor een paar dagen denk ik. Ik mag wachten tot het boek in pfd is opgemaakt en ik er op de computer naar mag kijken. Dat gebeurt als het goed is deze week. Evenals de kaft. Zijn beide akkoord, dan krijg ik één boek gedrukt thuisgestuurd. Dat lijkt me helemaal geweldig!
Als die akkoord is, gaan de persen draaien en gaan de oplages tellen.

In de tussentijd mag ik de marketing gaan opstarten; flyers maken, persberichten schrijven, voorinschrijvingen regelen, meer dan genoeg te doen. Stap voor stap.

Een boek uitgeven... voor mij één van de mooiste dingen die er is.
Een boek over mijn spirituele groei en het wandelen van mijn pad naar mijn Ziel.
Drie jaar lang volg je me in mijn ups en downs, mijn afscheid nemen van oude stukken en het omarmen van de nieuwe. Mijn doel in het leven verwezenlijken. Ik heb het verwoord en vormgegeven in een boek. En o, wat ben ik er blij mee!

Het volgende boek staat al in de steigers... wederom spiritueel, maar nu voor kinderen. Zodra ik de marketing van mijn lopende boek in kaart heb, ga ik daarmee van start. Ik heb de smaak te pakken!

U bent toch wel goed volk???

Ik kwam deze column tegen op mijn website. Hij stamt uit 2008.

Wil hem graag met je delen. Hij blijft actueel!

U bent toch wel goed volk??

Ik ben gestart met het schrijven van een boek. Hiervoor ben ik eerst een biografie aan het schrijven. Niet zo zeer alle opsommingen van de momenten die voorbij komen, maar bovenal de gevoelens daarbij en hoe het jme gevormd heeft tot wie ik nu ben.

Mijn biografie schrijven is mooi om te doen en ik raad het iedereen aan. Niet eens zo zeer als je pijnlijke stukken hebt of een boek wilt schrijven, maar neem bijvoorbeeld het volgende....

Ik ben geboren op een flat in Waddinxveen. Een klein portiek met zes woningen. Ik heb er tien jaar gewoond. Door het schrijven van mijn biografie kwam ik in gedachten weer terug in mijn flat, mijn gebeurtenissen daar.
Afgelopen zaterdag ging ik naar Waddinxveen om de verjaardagen van mijn neefje en nichtje te vieren.
Toen ik langs de flat reed, zag ik het bovenste stukje van het hoofd van 'de buurman'. Die goede man zit al jaar en dag op zijn stoel bij het raam.
Toen ik nog thuis woonde toeterde ik altijd als ik in mijn auto langsreed, en zwaaide hij. Nu had het geen zin te toeteren, hij zou de auto niet eens herkennen.

Ik reed verder en op het plein vlakbij draaide ik om en reed terug naar de flat. Ik parkeerde de auto en stapte uit. Ik drukte op het belletje beneden en zei alleen maar "hallo!" Er werd open gedaan en ik ging de eerste trap op. Mijn flat, wel duizend keer die trap op geweest. De deur ging open en daar stond de buurvrouw .... ondertussen ver in de 70.

"Hallo!" zei ik
"Ken ik u? vroeg ze
"Ja hoor, u kent mij", zei ik
Ze schudde haar hoofd
"Familie?" Vroeg ze
"Nee geen familie, wel bijna"
Weer schudde ze haar hoofd
"Diana", zei ik
Er ging geen lichtje branden bij haar
Ik had haar ook al jaaaaaaaaren niet gezien of gesproken
Ik ging onder het licht van het portiekje staan
"Nu wel te zien?"
Ik lijk enorm op mijn vader en mijn broer, je zou toch iets herkennen lijkt me
"Nee" zei ze "ik ken je niet"
"Ik zag de buurman voor het raam zitten" zei ik
"Je bent toch wel goed volk he", vroeg ze ineens
"Ja hoor" zei ik
"Nou loop maar door dan" zei ze, "hij zit in de kamer...."

Ik liep door naar binnen, alles zo bekend! Zo bijzonder!
Ik zei de buurman gedag en die keek me ook zo aan van Ik ken jou niet.

Ik ging bij de salontafel staan
Hij schudde zijn hoofd
"Ik ken je niet!"
Ik moest serieus lachen. Ik was er zooooo vaak geweest toen ik klein was.
"Diana" herhaalde ik nog een keer
En ineens viel het kwartje bij de buurman
"Ja natuurlijk!! Diana!!!"
De buurvrouw keek me aan, bij haar daagde er nog niets
"Diana!"riep de buurman nu uit! "Diana!!!!!"
"Ik ken geen Diana" zei de buurvrouw nog
"Tuurlijk ken jij wel een Diana", zei de buurman
"En ze heeft een zus, en die heet Yolanda!"

En TOEN vielen de kwartjes bij de buurvrouw, werd er vrolijk en hartverwarmend gekust en de volgende tien minuten werd er verteld hoe ik geboren was, dat zij er bij was geweest. Dat ik daar vaak at, geslapen heb, dat ik me de vissenkom herinner met het kaboutertje op de rand en de singeltjes die we draaiden op de platenspeler van loekie en riekie en wiekie van biotex en die van kabouter piggelmee!!!

Ze zwaaiden me uit voor het raam toen ik een kwartier later richting koffie bij mijn zus ging, en ik toeterde als vanouds!!

En weet je, het is losgekomen uit het schrijven van de biografie. Je kunt je voorstellen dat ik het fijn vind om er mee aan het werk te zijn. Stukje bij beetje, en die delen uit het leven naar voren te halen die je gemaakt hebben tot wie je nu bent. Prachtig. Echt een aanrader voor iedereen.