Het is zo bijzonder en tegelijk zo prachtig!
Ik ben krap voor de eeuwwisseling in het spirituele gestapt. Een klein beetje maar, een beginnetje gelegd. Rond 2006 kwam daar verandering in en leek het in een stroomversnelling te gaan.
Er diende zich van alles aan en ik pakte alles met beide handen aan. Ik leerde contact maken met de spirituele wereld en het bleef maar groeien.
Gaandeweg de tijd leerde ik me afstemmen op anderen, op afstand. Maar niet aan de hand van psychometrie, nee het lukte me serieus om contact te maken met de persoon. Op zielsniveau. Ik kon vragen stellen en kreeg antwoorden. Door middel van automatisch schrijven kwam er tekst van de ander op papier. Onderliggende problemen kwamen hiermee aan het licht, antwoorden op angsten of wensen die ze zelf niet onder woorden konden brengen.
Eerst vond ik het spannend; klopte het wel wat ik schreef en waren de boodschappen niet te algemeen? Maar toen de reacties iedere keer weer positief waren, begon ik mezelf hier meer en meer in te vertrouwen.
Mijn interesse lag in het contact met de mens, maar eigenlijk bovenal in die met het kind.
Mijn vooropleidingen, mijn hobby’s (scouting en kinder/jeugdradio) en interesses maakten dat ik altijd wel iets met kinderen heb gehad.
Ik had ook al voor de fun wat kinderen op zielsniveau gesproken, maar voelde wel dat ik nog meer kon en mocht betekenen voor de mensjes van deze leeftijd. Misschien in mijn praktijk? Ik ging een opleiding tot Life Coach volgen. Dit had helaas nog geen resultaat op het aantal kinderen in mijn praktijk.
Vorig jaar zat ik met een kennis in de achtertuin, gaf haar les in automatisch schrijven. Op een gegeven moment stond ik naast de tuintafel en zei tegen haar dat ik een band om mijn middel voelde. Niet strak of zo, maar gewoon een brede band. En aan die band zaten oneindig veel touwtjes …. Lange touwen die ver weg liepen, heel ver weg. Maar ik had heel duidelijk dat er aan ieder touwtje een kind zat, dat via dat touwtje aan mij verbonden was. Ze mochten allemaal hun weg naar mij vinden, stuk voor stuk, touwtje voor touwtje.
Ik vond het bijzonder en ‘s avonds in bed voelde ik of de band er nog was. En dat was hij. Ik mocht voelen hoe de touwtjes lagen. Ze hingen losjes, ontspannen. Ik hoefde geen moeite te doen om de touwtjes binnen te halen. De kindertjes zouden hun weg naar mij wel vinden. Ik vroeg, voor ik in slaap viel, of ze dan wel tegen hun ouders zouden wilden zeggen dat ik er was.
En het lijkt of dat nu het geval is.
Er is een positieve olievlek te ontstaan binnen kinderland. Bijna dagelijks krijg ik e-mails binnen van ouders die graag een reading op zielsniveau met hun kindje willen. Een grote diversiteit aan redenen: Slecht slapen, slechte schoolprestaties, niet naar de creche willen, woede-aanvallen, hechtingsstoornis, adhd, pdd-nos, ruzie met rest van de familie, depressie en welke andere reden je ook kunt bedenken.
En ik praat met de kindertjes, die me vertellen wat er schort, waar het hem in zit, wat ze anders zouden willen zien. Ik geef ze de ruimte, ik laat ze door middel van automatisch schrijven hun grieven of verdriet op papier zetten.
Geen kind in mijn praktijk, alles op afstand. Ze mogen fijn in hun eigen leefomgeving blijven. Ze hoeven niet weer naar een instantie toe. Vaak hebben ze al diverse labeltjes opgeplakt gekregen en mogen ze al drie keer per week naar iemand die daar mee aan de slag gaat. Van mij mogen ze blijven spelen, hoeven ze niets … gewoon zichzelf zijn.
Van pasgeboren tot tegen volwassenheid: alle leeftijden passeren mijn beeldscherm en mijn toetsenbord. En ik geef ze de ruimte.
De berichten zijn treffend en soms zelfs redelijk hard voor de ouders. Het valt me op dat, als de ouders zelf om een reading vragen, ze per direct met de tekst van hun kindje aan de slag kunnen.
Ze accepteren wat er staat en herkennen nagenoeg alles wel. Als ouders de reading via via aangeboden krijgen, dan merk ik eigenlijk altijd wel wat scepsis. En dat is logisch ook; ze waren er zelf nog niet aan toe.
De kindertjes komen via de touwtjes om mijn middel naar me toe en o wat voelt me dat fijn.
Langzaamaan ga ik me ook begeven op het gebied van kinderen en volwassenen met een verstandelijke beperking. Ik heb zelf met verstandelijk beperkte mensen gewerkt op een Dagverblijf en in twee instellingen in het westen van het land.
Vorig jaar heb ik al twee volwassenen gesproken met een laag niveau. De gesprekken waren meesterlijk en de begeleiders konden er meteen iets mee. De veranderingen binnen de groep waren daar! Jammer genoeg heb ik te maken met instanties, die het zelf niet goed aandurven om me toe te laten. Het is nog wat ver van hun bed, eng. “Gaan we dit bij de ouders voorleggen? Als we onze goede naam maar niet te grabbel gooien met dit soort praktijken!”
Ik zou zo graag zo veel ouders willen benaderen, die contact willen maken met hun kind die zelf niet verbaal capabel is zich te uiten. Laat ze het mij vertellen!
En soms zitten er van die pareltjes bij …. Zo was ik een dag met automatisch schrijven in een winkeltje in een nabijgelegen dorp. Een dame kwam de winkel in en we keken elkaar aan… wat moesten wij samen? We schoten in de lach. We konden er geen antwoord op geven. Het zou wel duidelijk worden.
Vorige week ontving ik een mail van haar. Of ik contact met haar zoon kon maken. Een drie jarig manneke met het Syndroom van Down. Een prachtig contact, veel antwoorden en de moeder helemaal blij blij! Ze had zaken duidelijk gekregen, ze wist dat ze op de goede weg was. Ze schreef een stukje op haar hyves en kreeg bijzonder veel mooie reacties. Ze schreef een prachtig stukje voor mijn website (zie http://www.delemniscaat.nl/reacties.html) en vergelijkt me zelf met Derek Ogilvy. Als ik daar niet van ga blozen….
Een lerares op school adviseert de een na de andere ouder eens een bezoekje aan mijn site te brengen. En zo gaat het maar door… de positieve vlek breidt zich uit.
En weet je wat het is…. Het is meer dan fijn om te doen. Dit is wat ik wil! De spreekbuis zijn tussen ouders en kinderen op het punt waar het vast dreigt te lopen. Of gewoon omdat ouders willen weten wat er in het hoofdje van hun kind omgaat.
Ik voel de band om mijn middel en weet dat de touwtjes nog lang niet op zijn. Het zijn er onuitputtelijk veel. Ze zijn allemaal divers gekleurd, een vrolijk geheel. Net zo vrolijk als het leven waar ik het kindje weer naartoe wil leiden… samen met de ouders.
Ik hoop serieus dat ik op diverse manieren veel ouders kan bereiken, instellingen overstag willen, mensen helpen die in contact met familieleden willen komen die zich niet meer verbaal kunnen uiten ….
Laat ze het mij maar vertellen.
