Ze kwamen vanuit diverse hoeken van het land. Eén voor één. De eerste .. een blauwe, zoals ze het noemen. Even wennen; ik had er nog niet eerder eentje van zo dichtbij voor mezelf gehad. Een dag later een witte. Die vond ik wel erg mooi. Na de blauwe vond ik de witte ook minder eng, zo in mijn buurt. Drie dagen later de bruine. Een kleintje. Ik had geroepen dat ik de kleinste wel wilde. Het trio compleet. We hadden onze voorbereidingen gedaan; huisvesting goed, eten en drinken okee, slaapplaatsen in orde. Verder zouden we het wel gaan beleven.
En het ging snel, heel snel. De bruine kwam een dag later al op schoot zitten, de witte vond het in het begin minder eng maar gaandeweg de weken schoof ze vaker wat achteruit. De blauwe was de eerste geweest, dus had het stel ook in de gaten te houden. Duidelijk de baas van het geheel. En zo werden we langzaam geintroduceerd in het leven van de kip. En wat een bijzonder leven is dat zeg!
Het plankje naar het nachthok was in het begin eng. Zo hoog en hoe kon je nu met drie van die rare tenen grip houden. Iedere keer wegzakken, daar leek het op.
En dan de stok in het nachthok, er was bijna niet op te zitten. Evenwicht bewaren. Waarom was de stok niet dunner?
En dan drie verschillende dames, uit diverse delen van het land ... wie was de baas? Pikorde, noemen ze dat. De blauwe was als eerste binnen gekomen, dus ook duidelijk de baas. De bruine, de kleine en de laatste van het stel... en dat heeft ze geweten ook. Ze heeft een aantal weken het onderspit gedolven. Bleef stokstijf staan als de andere dames langzij kwamen. Soms werd ze gesandwiched en daarbij gepikt. Ze mocht niet veel, ze had haar positie maar te aanvaarden.
Sneu om te zien, dat zeker. We hebben eerlijk overwogen om er nog maar een kip bij te nemen. Dan had zij ook een vriendinnetje. Maar zo werkt het niet... gaandeweg de tijd is het goed gekomen. Zijn ze nu met z'n drietjes gezellig samen.
En tja drie kippen... die mogen dan ook wel namen hebben. Dat maakt het wat leuker. De twee vissen in de kom, de cavia en de hond hebben immers ook een naam. Ook al heten de vissen Bob en Bob .... De blauwe vonden we een 'Louise', statig als ze is. De witte werd absoluut een 'Fien'. Grappige dame, soms wat onhandig. En onze kleinste bruine kreeg 'Anne' als naam mee.
Buiten de ren werd een feestje; gras tussen de tegels uit pulleken, handig hoor! Scheelt schoonmaken. Oeps, de blaadjes van de aardbeienplanten en de jonge aanplant van bloemen waren ook wel erg lekker. We moesten er maar een beetje bij blijven, dan konden we het in de gaten houden. Niet iedere dag buiten de ren, gewoon als wij er bij waren. Lekker van genieten.
Ik moet om ze lachen ... hoe knullig ze eerst het plankje naar het nachthok op liepen, hoe vlot ze er later op begonnen te springen. Als je smorgens het hok opent waggelen ze netjes achter elkaar naar buiten. Niet bepaalt wie er eerst voorop moet; iedere dag weer anders. En Fien die gek is van gekookte koude pasta... echt smullen is dat. Broccoli, wortelen, sperciebonen, rijst ... alles vinden ze lekker. Absooluut geen kieskeurige meiden. Maar favoriet, hoog op nr 1 staat wel mais!!! En dan het liefst verse mais, nog aan de maiskolf. Echt hoog culinair eten vinden ze dat. Een zaligheid.
We kunnen de klok gelijk zetten als ze 's avonds naar binnen gaan. Iedere dag zo rond half negen. We hebben vernomen dat dat wat gaat veranderen als het eerder donker wordt. Vooralsnog weten wij hoe laat het is als ze achter elkaar aan naar boven gaan, nog net niet gapend en geeuwend.
Ze groeiden groter en groter. Echt handtam waren ze nog niet. Ja, ze aten wel uit onze hand ... maar aaien nee dat mocht niet. Anne soms wel, die vindt het wel fijn zo bij de mensen. HEt kleine ging al snel van de meisjes af en we zagen de veranderingen ontstaan; rood om de ogen, de lelletjes onder hun kin begonnen te groeien en bovenop kwam iets wat op een soort kammetje leek. Het werden heuse dames!
Fien is als laatste ... de rode kleur rond haar ogen begint nu te ontstaan, en de lelletjes zijn steeds beter zichtbaar. Ze mag, ze is immers de jongste van het stel.
En groter groeien betekent ook, dat er ergens een keer een eierproductie op gang mag komen. Internet vertelde, dat dat zelfs wel in het volgende jaar zou kunnen gebeuren. Het maakte ons niet uit, we zouden wel zien. Maar daar ging onze Louise. Het nachthok in en uit, in en uit, trapje op, trapje af ... en maar kakelen, wat een herrie. Dag na dag was ze er maar druk mee. We hadden de broedhokken bedekt met hooi, maar dat schopte ze er keer op keer weer uit. Ze draaide maar in het rond, onrustig. We lieten haar maar, ze kon duidelijk haar ei niet kwijt, hahaha.
En van het een op het andere moment lag ie er... een prachtig wit ei met de schaal helemaal intakt. Wat waren we blij! Onze Louise legde eieren! Vanaf die dag werden we iedere dag op een vers eitje getrakteerd.
Het was raar, eitjes van je eigen kippen eten. Maar o, wat smaakte het eitje van Louise lekker. Heel zacht van smaak, nagenoeg geen zout nodig. Mmmm, genieten.
En Anne, die kleine bruine Anne ... die hield Louise nauwlettend in de gaten. Waar ga jij heen? Wat doe je in het nachthok? Waarom maak je van die rare geluiden?
Kan ik misschien ook zulke geluiden maken? HEt was af en toe een hels kabaal in de tuin. Soms ging ik kijken, omdat ik het idee had dat er gevaar dreigde. Maar niets was minder waar; Louise was bezig met haar voorbereidingen voor het volgende ei en Anne deed solidair met haar mee, ook alvast wat oefenen.
En een ruime week na het eerste ei van Louise vonden we ineens een prachtig bruin ei in de ren. Anne! Ze had het goed afgekeken en het was gelukt. Ook nu weer puntgaaf met een mooie schaal er omheen. En jawel, deze smaakte ook zo lekker!
Ze mogen nu allebei aan het grote-dames-kippen-voer. Nog wel gemengd met het voer voor kuikens omdat Fien nog niet zo ver is. Ze lijken ook wat meer handtam te worden. Als ze een goede dag heeft, mogen we Louise aaien of komt Anne aan je broekspijp pikken. Het gaat helemaal goed met ze.
Ik wist niet dat het hebben van kippen zo ontzettend leuk kon zijn. Zo hun eigen leventje, zo hun eigen gewoontes, lekker buiten in de ren of in de tuin. Iedere keer weer blij als je naar buiten komt. Je zou maar weer eens wat te eten kunnen hebben.
Ja, voor ons absoluut genieten van deze drie dames, die met regelmaat een glimlach op onze gezichten toveren! Heerlijk!
