Ik spaar stenen!

We stonden in de keuken toen er aangebeld werd. Omdat Monica druk met het avondeten bezig was, deed ik de voordeur van haar huis open en zag drie meisjes staan. Ik schatte ze een jaar of acht. Een van de meisjes reikte me een waxinelichtje aan en vertelde me dat ze een spel verloren had en nu dit waxinelichtje moest gaan ruilen voor iets anders.

Ik kende het spel wel en pakte het kaarsje van haar aan.

‘Ik zal eens zien waar we het voor kunnen ruilen,’ zei ik en liep naar binnen om Monica te vragen wat zij wilde ruilen voor het lichtje.

Monica keek even rond en liep toen vastbesloten naar haar schaal op het tafeltje. In de grote schaal lagen schelpjes en steentjes. Ze pakte er een steentje uit en zei dat ze die wilde ruilen.

Ik bekeek de steen en zag dat het een prachtig gevormde steen was. Een platte zijkant, hij glom en ik voelde dat er veel energie vanaf kwam.

‘Zeker weten?’ zei ik en Monica knikte.
Terwijl ik naar de voordeur terug liep, vond ik het eigenlijk al zonde dat het meisje zo meteen deze steen bij de volgende voordeur weer zou gaan ruilen. Zouden die mensen wel voelen wat voor energie deze steen had? Zouden ze de steen bewaren of zouden ze hem achteloos de tuin in gooien?

‘Kijk eens’, zei ik tegen het meisje, die me het waxinelichtje had gegeven. ‘We ruilen het waxinelichtje voor deze prachtige steen. Hij komt van een hele bijzondere schaal.’  Ik wilde met deze woorden de steen nog even extra in het zonnetje zetten, voor hij de wereld in zou gaan en zou belanden bij God weet wie… Monica was ook bij de deur komen staan en sloeg het geheel gaande.

De ogen van het meisje werden groot, ze pakte de steen aan en hield hem meteen dicht tegen zich aan.

‘Ik spaar stenen!’, zei ze verrukt en ik voelde meteen hoe blij ze met deze steen was.

Ik glimlachte en merkte daarnaast hoe blij ik ook zelf met deze reactie van haar was. De twee meisjes die bij haar waren, knikten enthousiast. Ze beaamden, zonder woorden, dat het meisje wel zeker stenen spaarde.

Toen ik het meisje weer aankeek, zag ik dat ze niet wist wat ze nu met het spel moest beginnen.

‘Ik geloof dat je de steen dan maar gewoon fijn zelf moet houden’, zei ik.
Een grote glimlach kwam me tegemoet.
‘En dan houdt het spel hier gewoon op’, voegde ik de oplossing voor haar dilemma er aan toe.

‘Zo makkelijk is het! Wij gaan genieten van jouw lichtje en jij geniet van de steen.’

Er werd gelachen en gedag gezegd.

We sloten de deur en Monica en ik keken elkaar aan. We konden het even niet bevatten. We hadden binnen twee minuten een meisje heel erg blij gemaakt, enkel door de keuze van de steen van de schaal.
Monica zei dat ze eerst vanuit haar hoofd iets wilde zoeken, maar dat ze haar gevoel naar de schaal had voelen trekken en ze die voorrang had gegeven in plaats van haar hoofd. Een fractie van een seconde had ze, net als ik, bedacht dat ze wel gek was dat ze zo een steen zou weggeven, maar daarna had ze toch haar hart gevolgd. Met dit geweldige resultaat. Gewoon je hart volgen…. en in nog geen twee minuten een meisje heel blij maken met een steen! Het was voor ons net zo een cadeautje als voor haar.