Jammer genoeg kom ik het met grote regelmaat bij diverse mensen tegen; klagen. Dag in dag uit, zeuren over alles en niets. Is het twee weken prachtig weer en komt er een klein laag drukgebied over, dan hup meteen klagen over het slechte weer. Zij moeten door de regen, zij kunnen nu niet buiten zitten. Dat de natuur schreeuwt om wat regen voor de groei van alle nieuwe planten in de lente, daar denken ze niet aan.
Of klagen over overvolle agenda’s. Ik kan ze niet bijbrengen dat Zij het zijn die de agenda’s zelf zo vol zetten. Ze horen me niet eens.
Klagende mensen vinden zichzelf nooit de aanstichter van het geen waar over geklaagd wordt. Het is altijd de ander, die de schuld is van de reden van het gezeur.
Ik beken; ik heb het zelf ook gedaan. Ruim 20 jaar terug, onder invloed van medicijnen was niets meer leuk en kleurrijk. Alles en iedereen was tegen mij. Tot mijn broer me er op wees: “Diana, je loopt alleen maar te mopperen. Zodra we weten dat je langskomt, bereiden we ons voor op een klaagzang van een uur en daarna ben je weer weg. Dat is echt niet gezellig hoor!” Hij had gelijk.
Een groot aantal jaar later merkten mijn partner en ik het zelf met regelmaat op, dat we beide aan het klagen waren. Grotendeels over anderen. Altijd maar commentaar leveren op iemand die anders woonde, anders met zijn geld om ging, er andere ideeën op na hield. We vonden altijd wel een reden om te klagen.
Waar ligt de oorsprong van klagen eigenlijk? Bij jezelf. Zo ver is me wel duidelijk geworden. Waarom zou je zeuren over de grootte van het huis van een ander of de manier van praten van de buurvrouw? Wat heeft het voor meerwaarde? Niets. In alle gevallen zegt het iets over jezelf. Onvrede, ergernis, jaloezie, onmacht…
Toen ik er achter kwam dat ik altijd liep te klagen, ben ik eens gaan kijken waar dit vandaan kwam. Waarom had ik commentaar op iedereen en waarom kon ik nooit meer tijdens een bezoekje een gezellige anekdote vertellen in plaats van te mekkeren over de mensheid om me heen? Had ik serieus niets leuks meer te melden?
Ik schrok van het antwoord: Ik bleek niet gelukkig te zijn met mezelf en met mijn leven. Hetgeen ik deed, was mijn onvrede reflecteren op de buitenwereld. Ik werd keihard geconfronteerd met mijn eigen beperkingen en tekorten. Zo, die kwam aan.
Ik ben er mee aan de slag gegaan. Ben er bewuster mee om gegaan en hoorde mezelf weer meer en meer gewoon praten. Ik bracht weer vrolijke berichten in de gesprekken . Deze ontstonden ook weer als vanzelf, omdat ik beter en beter in mijn vel kwam te zitten. Ik leerde mijn gemopper herkennen in bezoekjes aan familie en vrienden en wist het te keren. Dit gingheel simpel door mijn leven te veranderen en er positiever in te gaan staan.
Vandaag de dag hoor je me nagenoeg nergens meer over klagen of mopperen. En gebeurt dat wel, dan hoor ik het zelf ook en laat er per direct een vragenrondje op los; Waarom? Waar komt het vandaan en wat ga je er aan doen?
Als ik andere mensen hoor klagen, dan zou ik ze zo graag vragen; “Ben jij wel gelukkig met je leven?” Zo niet, doe er dan iets aan. Dit is verre van gezellig. Niet alleen voor mij, maar zeker ook voor jezelf.
Klagen is niet nodig … klagen is een teken dat je bewuster naar jezelf mag gaan kijken.
Klaag jij??
Diana Hendriks www.delemniscaat.nl
